"Plekje bij mijn bakkebaard"

“Rond 2010 had ik een plekje bij mijn bakkebaard. Mijn moeder zei dat ik naar de huisarts moest gaan omdat het misschien wel niet goed was. Ik zag de noodzaak niet en heb dit een paar maanden uitgesteld. Eenmaal bij de huisarts aangekomen werd ik doorverwezen naar de dermatoloog. De dermatoloog nam een biopt en kwam met de mededeling dat ik een basaalcelcarcinoom had.” Dit is de meest voorkomende vorm van huidkanker. Basaalcelcarcinomen ontstaan vaak op blootgestelde huiddelen zoals het hoofd-halsgebied. Zo ook bij Vincent.

“Wegsnijden en klaar”

“Ik vond het geen big deal. Ik had geen stress en had zoiets als ‘wegsnijden en klaar’. Afgelopen najaar kreeg ik een tweede plek. Ik was niet meer onder controle en stond hierdoor niet meer ingeschreven bij de dermatoloog. Dit zorgde ervoor dat ik het hele pad van huisarts naar dermatoloog opnieuw moest bewandelen. Ook dit keer werd er een biopt genomen en was het opnieuw een basaalcelcarcinoom. Dit keer echter een basaalcelcarcinoom met een sprieterige groeiwijze.” Ook dit keer was Vincent erg rustig en reageerde hij laconiek. “Totdat de dermatoloog erg serieus het gesprek met mij aanging. Hier schrok ik van. De arts gaf aan dat ik dit echt serieus moest nemen. Het hoort niet om op zo’n jonge leeftijd al voor een tweede keer huidkanker te krijgen. Hij zei dat ik altijd een hoofddeksel en handschoenen moest gaan dragen. Ook mocht ik de deur niet uit zonder een goede zonbescherming. Toen drong het pas echt tot mij door.”

“Sindsdien ben ik fanatiek gaan smeren."

Ik probeer het irritante, van het smeren, los te laten, er een mindful moment van te maken. Ook mijn zoons smeer ik goed in. Een hoofddeksel en handschoenen draag ik niet. Dat past niet bij mij”. Elke 6 maanden gaat Vincent voor controle naar de dermatoloog. “In de tussentijd zijn er twee nieuwe plekken gecontroleerd. Gelukkig geen huidkanker, maar een moedervlek en ouderdomswratje. Dat geeft rust.”

“Verslaafd aan de zon”

“Ik was echt verslaafd aan de zon. Een tuin op het zuiden, een auto met open dak, alles om van de zon te kunnen genieten. Op het terras ging ik altijd in de zon zitten en zocht ik mijn plek zo uit dat ik zolang mogelijk in de zon zat. Vooral in mijn pubertijd had ik een dwangmatige relatie met de zon. Ik kon niet uit de zon blijven. Ik had toen veel last van jeugdpuistjes en de zon hielp daar goed tegen. De zon was lekker warm en de puisten gingen weg. Ik werd er bruin door en ik zag er goed uit door de zon. Ik geniet nog steeds enorm van de zon. Als ik niet in de zon kan dan word ik somber. Ik neem nu wel meer voorzorgsmaatregelen en ga niet naar buiten zonder mij in te smeren. De zonnebrandcrème gaat altijd mee en bij erg hoge zonkracht zet ik nu toch maar een hoed op.”

“Het leven is niet vanzelfsprekend”

“Ik realiseer mij elke dag dat het leven eindig is. Ik houd er rekening mee dat ik een nieuwe huidkankerplek kan krijgen. Ook controleer ik mijn zoons goed omdat ik weet dat zij een grotere kans hebben. Zodra ik weer een plek vind bij mezelf dan ben ik een tijdje echt niet te genieten. Ik word er superchagrijnig van. Als het dan goed blijkt te zijn dan ‘count ik mijn blessings’ en vier ik dit uitbundig. Ik ben veel bewuster geworden van de schaarste van het leven. Ik neem het niet als vanzelfsprekend en weet dat het zwaard van Damocles een keer gaat vallen. Desondanks leef ik mijn leven zoals ik het wil.”

Wat is jouw verhaal?

Heb jij ook een huidaandoening en wil je anderen motiveren met jouw verhaal? Dat zou fantastisch zijn! Stuur simpelweg een mailtje naar Gerdy (groest@huidfonds.nl) en wij komen graag met je in contact. We kijken uit naar jouw inspirerende verhaal en de mogelijkheid om samen anderen te helpen. Laat van je horen!